Robert J. Szmidt

Otchłań

Wrocław dwadzieścia lat po wojnie nuklearnej. Ocalali żyją w ciągnących się pod miastem kanałach, tworząc niewielkie zamknięte społeczności – enklawy. Powierzchnia nie nadaje się do zasiedlenia. Promieniowanie wciąż jest tam zbyt silne, a zmutowane rośliny i zwierzęta stworzyły w ruinach śmiertelnie niebezpieczny ekosystem.

Nauczyciel, jeden z ostatnich Pamiętających, chcąc chronić swego niepełnosprawnego syna, próbuje dotrzeć do podziemi owianej legendami, górującej nad miastem Wieży, gdzie mieści się ponoć najbardziej stabilna enklawa. Droga nie będzie jednak łatwa, a Nauczyciel trafi do miejsc, których istnienia nie podejrzewał w najgorszych koszmarach.

„Teraz go usłyszała. Stanęła plecami do otchłani i podała mu drżącą wciąż rękę. Ujął jej dłoń, zacisnął mocno w swojej. Spoglądali oboje na drgające rytmicznie drzwi.

Zamki puściły z głośnym trzaskiem. Oboje drgnęli mimowolnie. W wąskim korytarzyku zakłębiło się od czarnosinych, liszajowatych, pokrytych sączącą się ropą sylwetek.”