Czołem!

Ponieważ zdarza mi się w chwilach nudy czy wolnego czasu czy tez z racji uzupełniania Wikii wziąć po raz kolejny książki z Uniwersum Metro do ręki i je przeczytać, okazuje się, że po kilku lekturach tej samej książki mam trochę inaczej wyrobione zdanie, ale także dużym plusem jest dokładne odświeżenie fabuły.

Chciałbym podzielić ten temat na dwie części – po pierwsze nasuwające się wnioski dotyczące innych czytelników oraz, po drugie, własna refleksja po kilkukrotnej lekturze. Z czasem będę temat uzupełniać o kolejne przeczytane po raz enty książki.

INNI CZYTELNICY

Widać, że wiele książek jest traktowanych pobieżnie. Dobra lektura, oczywiście, wymaga czytania uważnie każdego zdania, ponieważ autor nie pisze zdań bezmyślnie, tylko każde coś wnosi do powieści. Większość niskich ocen, które znalazłem w internecie może być wynikiem tylko i wyłącznie tego zjawiska. Większość, zwłaszcza tych najniższych ocen wynika z tego, że czytelnik nie czyta książki do końca, co sam stwierdza w recenzjach, na przykład: ” po pięćdziesięciu stronach odłożyłem książkę, bo tego nie da się czytać”. Piszę serio – część niskich ocen Pitera brzmi właśnie tak. Na część niskich ocen przekłada się też pomijanie fragmentów, które wydają się nudne. Sam tak kiedyś miałem, ale kolejna lektura Achromatopsji pokazała mi, że jednak trzeba czytać uważnie, zdanie po zdaniu, a wówczas książka wygląda nieco inaczej, pełniej.
Dodatkową kwestią  w czytaniu książek jest ciągłość czytania, gdzie ja to rozumiem jako: czytam jedną książkę i żadnej innej w międzyczasie.

Inn rzeczą tej samej kategorii jest styl, który zwłaszcza w Piterze mocno zmienia podejścia do książki. Język literacki z powodu stania się marketingową masówką unifikuje się. Dawnych pisarzy często cechował własny, niepowtarzalny styl, a tym razem (co dobrze na Piterze widać) jakoby dąży się do ujednolicenia stylu i jakiekolwiek odstępstwa spotykają się z krzywymi spojrzeniami. A w Piterze, czy w książkach Majki styl dużo wnosi.

ACHROMATOPSJA:

Po lekturze Achromatopsji doszedłem do następujących wniosków:
1. Po stylu autora, zwłaszcza w pierwszym tomie można łatwo wywnioskować, że był związany ze środowiskiem dziennikarskim. Wyprawa została opisana pobieżnie i w większości ogranicza się do: „a to co bylo?”, „tu kiedyś było…” Mało skupienia na bohaterach, głownie podkreślanie tego, że idą.
2. Achromatopsję bardziej bym widział jako komiks niż jako książkę. Może to ze względu na sposób kreacji bohaterów, a może przez pojawiające się tekście bodaj dwa albo trzy razy nieme frazy „-?!” wplecione w dialogi?
3. Autor chyba bardziej miał zamysł książki nastawionej na kunszt lingwinistyczny, przepleciony z brutalnością. Mnóstwo porównań, wyrafionowane przenośnie, kolorowe epitety – a sam przebieg fabuły i choćby bohaterowie to już drugi plan.
4. W tym wszystkim jakoś umyka powód, dla którego została zorganizowana wielkiej armii metra na Owczarnię. Dopiero za czwartym razem dotarło do mnie, że chodziło o przejęcie broni, jednak do czego metro potrzebowało broni  i było gotowe tyle poświęcić, nie wiadomo…

5. Najlepiej wykreowanymi scenami z całej książki stały się dla mnie nocleg w Centrum Zdrowia Dziecka oraz ucieczka głównego bohatera – są to chyba jedyne sceny, gdzie bohaterowie są ze sobą w jakichś przyjaznych, spokojnych stosunkach.
6. Z wieloma opiniami zgadzam się pod jednym aspektem – koniec książki jest rozczarowujący i zostawia niedosyt.

• This topic was modified 6 lat, 1 miesiąc temu by  JozefSwistak.
• This topic was modified 6 lat, 1 miesiąc temu by  JozefSwistak.